Laaggeletterdheid raakt een zeer diverse groep mensen. Wanneer er over taalvaardigheden gesproken wordt, denkt men snel aan mensen met een migratieachtergrond die Nederlands als tweede taal hebben geleerd. Deze groep duiden we in vaktaal aan als NT2. Het klopt dat er taalproblemen zijn in deze groep. Maar ook mensen die Nederlands als moedertaal hebben (NT1) worstelen soms met taalproblemen. Ongeveer 65% van de laaggeletterden in Nederland valt in de groep NT1. Laaggeletterdheid kan er voor beide groepen anders uit zien. Ook worden beiden door andere dingen gemotiveerd om alsnog aan hun vaardigheden te werken.

Laaggeletterde inwoners zijn niet hulpeloos. Ongeveer de helft, 57% om precies te zijn, heeft een betaalde baan. Meestal doen deze mensen werk waar ze maar beperkt hoeven te lezen, schrijven, rekenen of te werken met een computer. Door daarnaast gebruik te maken van hun creativiteit en netwerk weten laaggeletterden zich vaak lange tijd prima te redden. Voor sommigen vormt het zelfs helemaal nooit een probleem.

Toch bestaat de kans op problemen. Vooral als de bekende wereld snel verandert. Bijvoorbeeld als er veranderingen op het werk plaatsvinden, nieuwe ontwikkelingen in de samenleving worden ingevoerd (internetbankieren, digitale overheid, OV-chipkaart etc.), de gezinssituatie wijzigt, of de gezondheidssituatie verandert waardoor contact met de medische wereld belangrijk wordt. Waar thuis weinig aandacht is voor taalvaardigheden, of ouders hun kinderen onvoldoende kunnen ondersteunen in de ontwikkeling, hebben kinderen meer kans om (ook) laaggeletterd te worden. In zulke gevallen hebben ouders misschien al hun weg gevonden, maar bestaat de kans dat de kinderen alsnog in de problemen raken. Het is daarom toch belangrijk om inwoners te helpen hun positie te versterken.

Onderzoeken over laaggeletterdheid.